You are searching about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift, today we will share with you article about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift was compiled and edited by our team from many sources on the internet. Hope this article on the topic How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift is useful to you.

Stayin’ Alive at 55

Όταν ήμουν 5 ετών, ήμουν στην πρώτη δημοτικού και ήμουν πλήρως ενεργοποιημένος από τους συνομήλικούς μου μαζί στην παιδική χαρά, όπου η ιεραρχία της τάξης ήταν ξεκάθαρη από την τάξη, το χρώμα και τον πλούτο. Ήταν η αρχή της κακοποίησης από τους νταήδες που ήταν πιο δυνατοί και αδύνατοι σε σύγκριση με το μέγεθος μου με γεροδεμένο, επειδή η μητέρα μου δεν επέτρεπε ποτέ σε κανέναν να φύγει από το τραπέζι, εκτός και αν είχε φάει όλο το φαγητό και μαγείρευε για στρατό. Έμαθα ότι η μαζική υστερία γινόταν εύκολα στην παιδική χαρά. Είδα έναν διανοητικά καθυστερημένο αδελφό να χειραγωγεί τους ενήλικες γονείς μου με ευκολία. Μαθαίνω τη λεπτή τέχνη της ψυχολογίας χωρίς καν να το καταλάβω.

Όταν ήμουν 10 χρονών με ξυλοκόπησαν πολλές φορές στην αυλή του σχολείου και από και προς το σπίτι. Οι ορμόνες μου ξεκίνησαν νωρίς και άρχισα να σηκώνω βάρη και να χτίζω το σώμα μου. Λίγο καιρό αργότερα οι ίδιοι νταήδες, που αποβλήθηκαν από το σχολικό σύστημα επειδή με ξυλοκόπησαν, δεν με πλησίαζαν. Λίγα χρόνια αργότερα στο Καθολικό σχολείο ο πάστορας κακοποίησε σεξουαλικά εμένα και πολλούς άλλους, ένα μακροχρόνιο θαμμένο γεγονός που εμφανίστηκε μόνο όταν έγραφα ένα μυθιστόρημα και χρησιμοποίησα αυτή την εμπειρία όταν έγραφα το βασικό στοιχείο του κύριου γυναικείου χαρακτήρα. Ως παιδί του βωμού, έμαθα ότι η προσευχή δεν ήταν υποκατάστατο της δράσης για να λύσω τα προβλήματά μου. Έπρεπε να ενεργήσω ή να επιτρέψω στον εαυτό μου να γίνω απλώς τροφή για εκείνους που ήταν σαδιστικά πιο δυνατοί. Έμαθα να αμφισβητώ κάθε εξουσία είτε είναι θρησκευτική είτε άλλη. Παρακολούθησα τον αδιάλλακτο αδερφό μου να μπαίνει σε ίδρυμα επειδή απειλούσε τα δύο αδέρφια μου νήπια. Έβλεπα καθώς η μητέρα μου κατηγορούσε τον πατέρα μου γι’ αυτό. Μεγάλωσα γρήγορα λόγω της ρήξης τους που προκλήθηκε από καθαρή χειραγώγηση. Έμαθα να κρύβω καλά τον φόβο.

Όταν ήμουν 15 χρονών, ήμουν βασικός στο γυμνάσιο στο ποδόσφαιρο ως σέντερ, παράξενα καθώς ήμουν ο μικρότερος τύπος στην ομάδα, και μετά απόπειρα πάλης λόγω της πίεσης ενός προπονητή. Το μισούσα και βγήκα υπερβάλλοντας έναν τραυματισμό. Είχα γίνει καλόπιστος αθλητής. Έριξα δίσκο και έτρεξα, και τα κορίτσια έγιναν πλέον ελκυστική δύναμη της φύσης, αλλά ήξερα ότι υπήρχε κίνδυνος στον παράδεισο. Έμαθα να παίζω ντραμς. Έμαθα ότι αν και είχα πολύ ανώτερη εκπαίδευση στο Καθολικό σχολείο, συναισθηματικά υπήρχε ένα κενό μέσα. Αναζήτησα την αποδοχή και επέτρεψα στον εαυτό μου να χρησιμοποιηθεί για αυτόν τον σκοπό. Ένιωθα σαν το φτωχό αγόρι στο μεγάλο συμπόσιο και δεν άξιζα να είμαι εκεί. Έμαθα ότι έπρεπε να ξεκινήσω μια συνεχή διαδικασία, να βασιστώ σε μένα, να αγαπήσω τον εαυτό μου πριν προλάβω να προχωρήσω παρακάτω. Έμαθα πόσο δύσκολο ήταν πραγματικά.

Όταν ήμουν 20 χρονών οδήγησα ένα περονοφόρο, έβγαλα ένα σωρό λεφτά, πήγα μόνος μου στην Τζαμάικα, δεν επέστρεψα όταν έπρεπε και απολύθηκα από τον Scott Paper. Έπειτα επέστρεψα στο κολέγιο αφού εγκατέλειψα το πρώτο εξάμηνο με το κολέγιο να βρίσκεται στο Boardwalk στο Ατλάντικ Σίτι λόγω απεργίας στις κατασκευές και κέρδισα πτυχίο μουσικής δυόμισι χρόνια αργότερα. Πήρα δύναμη από τις αντιξοότητες. Από το να μην ξέρω τίποτα για τη μουσική, έφτασα να αποφοιτήσω από το Who’s Who στα Αμερικανικά Κολέγια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η βύθιση του εαυτού μου στη γνώση και την τεχνολογία εκείνη την εποχή το έκανε το πιο απίστευτο κομμάτι της ζωής μου. Έμαθα ότι είχα απίστευτο πάθος και με έκανε να πάω για το φαινομενικά αδύνατο, καθώς άρχισα να πιστεύω πραγματικά στην πνευματικότητα μιας δύναμης μέσα μου. Μελέτησα το μάθημα της θρησκείας με αδημονία και δεν με ενδιέφερε τι θα σκεφτόταν κάποιος άλλος για μένα. Έμαθα ότι είχα τη δύναμη μέσα μου να κάνω απίστευτα πράγματα όταν παραδόθηκα σε αυτή τη δύναμη και επέτρεψα στην ενέργεια να ρέει μέσα μου. Έμαθα να είμαι ευάλωτος και να αποδέχομαι την αποτυχία ως μια προσωρινή οπισθοδρόμηση στην επιτυχία και μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν αναπόφευκτο μέρος της. Έμαθα ότι το να ακούς ήταν πιο σημαντικό από το να μιλάς, ότι το να είσαι έξυπνος ήταν να είσαι ασφαλής στο να είσαι έξυπνος, χωρίς να χρειάζεται να το αποδείξεις ή να εντυπωσιάσεις κανέναν άλλο.

Όταν ήμουν 25 χρονών και έτοιμη για καριέρα μετά την αποφοίτησή μου το 1977, η ύφεση και η «κρίση του φυσικού αερίου» έκαναν μια σκληρή περίοδο και φτυάριζα κάρβουνο στην τοπική εταιρεία κοινής ωφελείας και στο ενοικιαζόμενο σπίτι μου στην αγροτική περιοχή του South Jersey έγινε διάρρηξη και χάσαμε ό,τι είχε η κοπέλα μου και η μέλλουσα σύζυγός μου. Το καλοκαίρι μέναμε σε μια σκηνή στο κτήμα ενός φίλου. Ο αγαπημένος μου θείος μπόρεσε να μας εξασφαλίσει έναν παλιό σοφέρ πίσω από μια πρώην έπαυλη που τώρα χρησιμοποιούνταν ως American Legion Hall για 90 $ το μήνα στο Pleasantville, NJ Αρχίσαμε να παίζουμε μουσική στα κλαμπ μέσα και γύρω από το Atlantic City. Απόλαυσα τη νυχτερινή ζωή και παίζοντας υπέροχη μουσική για θεατές, η εμπειρία ήταν ικανοποιητική για την ψυχή μου, αλλά πληρώθηκε σχετικά λίγο. Έμαθα να μην βασίζομαι σε κανέναν εκτός από τον εαυτό μου σε όλα τα θέματα και ότι ορισμένοι παλιοί φίλοι είναι καλύτερο να μείνουν έτσι όταν γίνουν τοξικοί. Συνειδητοποίησα ότι ο πόνος που πέρασα ως παιδί με έκανε τώρα καλύτερα να χειριστώ τα πικρά κομμάτια της ζωής που δεν μπορούσα να αλλάξω.

Όταν ήμουν 30 ετών, δούλευα τώρα σε ένα καζίνο ως τεχνικός ήχου και έμαθα το επάγγελμά μου τόσο από τα βιβλία όσο και από τη δουλειά. Ήταν μια νέα εποχή ανάπτυξης για την περιοχή με την απίστευτη επέκταση των καζίνο, αλλά όπως οτιδήποτε άλλο, η απληστία γεννά την απληστία και η εταιρική δομή σκότωσε τη χρυσή χήνα. Η πολιτική και η εταιρική βλακεία εργαζόταν συνεχώς και έμαθα ότι αυτό που «φαίνεται ότι είναι» είναι πολύ πιο σημαντικό από το «αυτό που είναι». Είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει για λίγους μήνες. Έμαθα να αποδέχομαι τη θνητότητά μου και έκλαψα για τον χρόνο πίσω. Είδα αυτό που φαινόταν τόσο πολύ χαμένος χρόνος και ήταν πικρό, δεν είχα μάθει ακόμα την κατανόηση και τη φώτιση για να είμαι σε ειρήνη με αυτό.

Όταν ήμουν 35 χρονών, ήμουν τώρα παντρεμένος για αρκετό καιρό και είχα αγοράσει ένα σπίτι στην εξοχή με πολύ γρασίδι για να κόψω και ανέπτυξα σοβαρές αλλεργίες που δεν θα ανακαλυφθούν ή δεν θα ελεγχθούν παρά μόνο 5 χρόνια αργότερα. Ήταν μια εποχή ψεύτικης ευδαιμονίας, της σκέψης ότι τα υπάρχοντα και τα χρήματα μπορούσαν να φέρουν την ευτυχία. Η μετακόμισή μου στο Ταζ Μαχάλ εννέα μήνες νωρίτερα για να προετοιμαστώ για τα εγκαίνια έμελλε να είναι η αρχή τόσο του “The Donald’s” και του χαμού μου σε εκείνη την εποχή της δεκαετίας του ’90. Το κυνήγι εταιρικών δολαρίων ήταν ένα χόμπι και όχι στην πραγματικότητα μια καριέρα που ήταν ικανοποιητική, αν και παρείχε αρκετή άνεση για να μην ρισκάρετε και να παραμείνετε με ασφάλεια στο εταιρικό λίκνο. Έμαθα ότι ο σωματικός πόνος δεν γίνεται ποτέ κατανοητός από κανέναν εκτός από αυτούς που έχουν περάσει από παρόμοιο πόνο. Οι πονοκέφαλοι επιδεινώθηκαν και ο φόρτος εργασίας ήταν υπερβολικός. Έμαθα να έχω εμπιστοσύνη σε μερικούς βασικούς συναδέλφους. Έμαθα ότι κάποιος πρέπει να τερματίσει προληπτικά μια απειλή προτού δεν μπορεί να ξεπεραστεί ανεξάρτητα από τις προσωπικές συνθήκες. Έμαθα την ωμή ψυχρότητα από την καλύτερη διαχείριση που πρόσφερε ο Ντόναλντ Τραμπ.

Όταν ήμουν 40 χρονών η υγεία μου επιδεινώθηκε, οι πονοκέφαλοι πήγαιναν αμείωτοι και τα φθαρμένα από το ποδόσφαιρο γόνατά μου στο γυμνάσιο μετά βίας μπορούσαν να αντέξουν τη συνεχή υγρασία της Ανατολικής Ακτής. Χωρίς δουλειά μπήκα σε κατάθλιψη και μετά το αριστερό μου χέρι μουδιάστηκε από προσβολή του νεύρου C-4 που κανείς δεν κατάλαβε για 8 μήνες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο γάμος μου είχε διαλυθεί, ήμουν χωρίς δουλειά και πήγα στο Λας Βέγκας με λιγότερα από 1000 $ και έψαχνα για δουλειά, ενώ ήξερα ότι η γυναίκα μου τότε δεν θα πήγαινε μαζί μου. Το διαζύγιό μου ακολούθησε σύντομα όταν ο Merv Griffin τηλεφώνησε και χρειαζόταν έναν ψυχαγωγικό/τεχνικό διευθυντή για τη νέα του θέση στο Mesquite, NV. Φυσικά, η απληστία έπληξε και αυτούς τους ιδιοκτήτες και έκαναν την κοιλιά τους. Ήταν όταν μετακόμισα στο Λας Βέγκας που διαγνώστηκα ότι είχα αλλεργίες στο αγόρι. Οι έντονοι πονοκέφαλοι και οι κύστεις με κρατούσαν σε μιζέρια και μου έκαναν εμβόλια για αλλεργίες για τα επόμενα έξι χρόνια… αυτό μετά από δύο μάταιες επεμβάσεις στην Ανατολή χωρίς καν τεστ για αλλεργίες και δύο ακόμη εγχειρήσεις στο Λας Βέγκας. Εργάστηκα τόσο στον εκθεσιακό χώρο της Σαχάρας όσο και στο Stratosphere (pre-opening) με πλήρη απασχόληση και έκανα τράπεζα για να αναπληρώσω τις απώλειες εκείνων των προηγούμενων ετών. Έμαθα ότι ο κόσμος όταν ερχόταν αντιμέτωπος με την αλήθεια κοιτούσε πάντα από την άλλη πλευρά και πρόσφερε τετριμμένες λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα, επειδή πραγματικά δεν ήθελαν να μάθει κανείς τίποτα που θα μπορούσε να αφαιρέσει το διεφθαρμένο πλεονέκτημά τους. Έμαθα ότι το να ζεις στο τώρα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που έπρεπε να καταλάβεις. Το παρελθόν μου ήταν αμετάβλητο, το μέλλον δεν ήταν ακόμα εδώ. Άρχισα να καταλαβαίνω τη σοφία του παρελθόντος που οδήγησε στο τι ήταν το «τώρα» και το αναπόφευκτο αυτού που θα μπορούσε να είναι μόνο, με βάση τις επιλογές που έκανα.

Όταν ήμουν 45 ετών, εργαζόμουν στο Tropicana στο Λας Βέγκας και έτρεξα ηχητικό για το Folies Bergere και μετά από 3 χρόνια ανανέωσα πλήρως και λειτουργούσα το Τεχνικό Τμήμα Υπηρεσιών Συνεδρίων. Μετά από πολλές αναταραχές από το παρελθόν, θα παντρευόμουν μια γυναίκα που ήξερα για περισσότερα από 24 χρόνια και έβαλα το συγκρότημά της να κλείσει πολλές φορές στο Ατλάντικ Σίτι στο Ταζ Μαχάλ και σε άλλα μέρη. Η ειρωνεία ήταν ότι το συγκρότημα της θα έπαιζε για τον πρώτο μου γάμο αλλά δεν ήταν διαθέσιμοι, αλλά τους έκλεισα για τον πρώτο γάμο του αδερφού μου……η οικογένειά της ήταν από ένα μέρος 20 λεπτά από το παιδικό μου σπίτι στο Νιου Τζέρσεϊ ….Την συνάντησα στο Λας Βέγκας στο Riviera lounge ένα βράδυ…..άρα είναι όντως ένας μικρός κόσμος. Λίγα χρόνια αργότερα έγινε μια επείγουσα επέμβαση στο κρανίο μου για να σταματήσει η μόλυνση να φτάσει στον εγκέφαλό μου και τρύπες τρυπήθηκαν στην περιοχή πάνω από τα μάτια μου για να στραγγίξουν το δηλητήριο, σαν να χρειαζόμουν δύο τρύπες στο κεφάλι μου. Προφανώς, λειτούργησε. Παρακολούθησα καθώς η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία 67 ετών. Έμαθα ότι τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούσα πραγματικά να εμπιστευτώ, μπορούσα να υπολογίζω στο ένα χέρι, όπως προέβλεψε και με προειδοποίησε ο πατέρας μου 30 χρόνια νωρίτερα. Δεν παράτησα ποτέ τον εαυτό μου.

Όταν ήμουν 50 χρονών σχεδίασα ένα μεγάλο πάρτι γενεθλίων και έφτιαξα τις προσκλήσεις με μια φωτογραφία ενός άνδρα σε αναπηρικό καροτσάκι σε IV, και να τον φροντίζει μια νοσοκόμα. Δεν ήξερα ότι θα βρισκόμουν σε νοσοκομείο παλεύοντας για τη ζωή μου λόγω μιας επείγουσας επέμβασης για λοίμωξη στη σπονδυλική στήλη. Στην πραγματικότητα έκανα επίπεδη γραμμή και πεθάνω, αλλά μου δόθηκε η επιλογή να παλέψω και να επιστρέψω στον πόνο και τις γλυκόπικρες εμπειρίες της ζωής, και το πήρα, παρά την ανώδυνη ομορφιά αυτής της μετακόσμιας εμπειρίας. Οι νευρικές βλάβες με έκαναν ανικανοποίητο, αλλά το θεώρησα σαν μια ακόμη πρόκληση που μου έκανε η ζωή από τότε που ήμουν εκείνο το χτυπημένο παιδί. Έμαθα ότι η αγάπη πραγματικά κατακτά τα πάντα και η αγάπη που είχα για τη σύζυγό μου με έφερε πίσω στη χώρα των ζωντανών, ώστε να μπορώ να πω σε εκείνη και σε άλλους ότι είμαι εντάξει από εκείνη την «άλλη πλευρά». Παρά τις καλύτερες προσπάθειες των γιατρών και του νοσοκομείου, επέζησα και έλεγξα τον εαυτό μου μετά από 5 εβδομάδες στην εντατική. Έμαθα επίσης «υπομονετικά κάνε τη δική σου έρευνα» και μην εμπιστεύεσαι «τους ασκούμενους». Η ειρωνεία επί της ειρωνείας ήταν ότι είχα ήδη γράψει μια εμπειρία κοντά στο θάνατο στο μυθιστόρημά μου 10 χρόνια νωρίτερα που ήταν παράλληλη με την πραγματική μου εμπειρία. Έμαθα να γελάω με το θάνατο, να ασπάζομαι την πολυτιμότητα της ζωής και επέτρεψα στο θεοφάνειο της ζωής, από μόνο του, να κορεστεί κάθε μου πράξη. Τελικά δημοσίευσα το μυθιστόρημά μου, άνοιξα ένα εστιατόριο με τον αδερφό μου και ριψοκίνδυνα χωρίς φόβο για τις συνέπειες. Ήμουν επιτέλους ελεύθερος να είμαι αυτός που ήμουν πάντα και τόλμησα να κάνω πράγματα χωρίς φόβο και με υποστήριζαν εκείνοι που νοιάζονταν χωρίς να κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία.

Τώρα έχω γίνει 55 ετών και είμαι χαρούμενος που ζω παρά την παράλυση και τον πόνο από τα χειρουργεία και ξέρω ότι η ίδια η ζωή είναι το μόνο που μετράει. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή μου από αυτά τα highlights, δεν περιγράφεται το πάθος, η έντονη δουλειά και τα ικανοποιητικά αποτελέσματα, τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα και τα όνειρα που ζουν ακόμα. Είναι το πώς αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που έχω κάνει. Δεν υπάρχει κανένα μεγάλο μυστικό για το πώς να ζήσεις τη ζωή σου εκτός από το να επιβιώσεις και να φτιάξεις λεμονάδα από λεμόνια. Όσοι έχουν αδύναμο μυαλό δεν επιβιώνουν και δεν μπορούν να είναι σταθεροί αν δεν αρχίσουν να συνειδητοποιούν – αυτό είναι, αυτό δεν είναι πρόβα. Έχετε μία ευκαιρία και μόνο μία ευκαιρία, οπότε γιατί να νοιάζεστε για το τι σκέφτεται κάποιος άλλος; Έχω μάθει ότι το να βασίζεσαι στην αγνή ελπίδα χωρίς την προσπάθεια του εαυτού σου είναι μια πρόσκληση για καταστροφή, αλλά στη συνολική ανθρώπινη ύπαρξη, είναι το μοναδικό πιο ισχυρό συναίσθημα που μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε μια άλλη μέρα, μετά μια άλλη και μετά μια άλλη .

Τώρα, την ημέρα της 1ης Νοεμβρίου, θα σηκώσω ένα ποτήρι για τον διαβητικό κώλο μου, για να πιω τις σκέψεις μου για την ιδιαίτερη ημέρα των γενεθλίων μου για να γιορτάσω τη ζωή μου, τη γυναίκα μου και τη θυσία του γονιού μου εμένα σε αυτόν τον κόσμο, και τέλος για τα βάσανα και τη θυσία σε όλους εκείνους που είναι αρκετά γενναίοι να έχουν απογόνους σε αυτόν τον κόσμο των αγνώστων. Στα ανίψια και στους ανιψιούς μου και σε όλους τους άλλους, σας αφήνω με το εξής: Κάντε ό,τι σας κάνει ευτυχισμένους και σύμφωνα με τα λόγια του Τζόζεφ Κάμπελ, «να ακολουθείτε πάντα την ευδαιμονία σας». Οτιδήποτε λιγότερο και δεν έχεις κανέναν άλλο να κατηγορήσεις για τη δυστυχία σου. Αποδεχτείτε τον πόνο και αντιμετωπίστε το αναπόφευκτο και μετά να χαίρεστε για την ύπαρξή σας κάθε μέρα.

Video about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift

You can see more content about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift on our youtube channel: Click Here

Question about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift

If you have any questions about How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift, please let us know, all your questions or suggestions will help us improve in the following articles!

The article How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift was compiled by me and my team from many sources. If you find the article How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift helpful to you, please support the team Like or Share!

Rate Articles How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift

Rate: 4-5 stars
Ratings: 6876
Views: 78853150

Search keywords How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift

How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift
way How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift
tutorial How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift
How Much Weight Should A 55 Year Old Man Lift free
#Stayin #Alive

Source: https://ezinearticles.com/?Stayin-Alive-at-55&id=1629495